Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Cd
Christoph Irniger Pilgrim - 'Big Wheel Live' (Intakt, 2016)

Opname: novmember 2015

Een groot wiel, een wiel dat iedere keer, al draaiend bij het begin uitkomt. Het is een mooie associatie bij een live spelend jazzkwintet, zoals Christoph Irniger Pilgrim. Of zoals tenorsaxofonist Irniger het zelf omschrijft: 'Important for us is to start unprejudiced from zero every time, to really accept what is happening underway, on the route. Decisions may catch you on the wrong foot and some can be felt by other musicians on the whole group. It is a recurring issue in our work: accept things, not judging it. Leave it as it stood and acknowledge it as something important for the how, the way we make music.'

Het is de kern van de vrije improvisatie die we terug vinden in deze woorden en in de muziek op dit album, 'Big Wheel Live', opgenomen tijdens een tournee in november 2015. De muziek bezit weliswaar een sterk ritmische, soms minimalistisch aandoende structuur, maar de kracht van de stukken blijkt pas ten volle als de individuele bijdragen een aanvang nemen. Zoals in 'Acid', waar pianist Stefan Aeby de ritmische structuur verklankt middels strak swingend pianospel en Irniger er een totaal andere draai aan geeft als hij zijn solopartij start. Bijna schuchter, eveneens swingend, maar op een veel ingetogenere manier, alsof hij zich inhoudt. Hier losjes begeleid door slagwerker Michi Stulz. De laatste twee minuten van 'Acid' zijn voor gitarist Dave Gisler, die tegen hetzelfde ritmische patroon weer een ander type solo zet. Zo terughoudend als Irniger klonk, zo gloedvol laat Gisler hier zijn gitaar janken, alsof we in een rockband zijn beland.

Ook Ending At The District' start met Aeby, die zich over het ritme ontfermt, hier sterk repetitief minimalistisch en met Irniger die het benut voor een zeer subtiele, ietwat schurend geblazen partij. Als in een dans bewegen ze om elkaar heen, terwijl de overige musici het decor verder inkleuren. Een magisch moment. En als Gisler het stokje overneemt, klinkt het al even meesterlijk: aanvankelijk beheerst, maar gaandeweg steeds feller klinkend. Opvallend is ook de indrukwekkende solo van Irniger in 'Falling II'. Krachtig, schril, met een ijselijke dimensie. Afgezet tegen het dwingende ritme waarin naast de dwingende slagen van Stulz vooral het spel van bassist Raffaele Bossard opvalt.

Klik hier voor geluidsfragmenten van deze cd.

Labels:

(Ben Taffijn, 5.2.17) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.